راز برخورد و مذاکره با افراد سرسخت2

آیا کسی در محل کار به طور مداوم شما را تحریک می کند؟ گوش نمی دهد؟ برای کاری که شما انجام دادید اعتبار دریافت می کند؟ وقت شما را با مسائل بی اهمیت ضایع کند؟ مانند یک همه چیزدان رفتار کند؟ تنها می تواند در مورد خودش صحبت کند؟ به طور مداوم به نقد می­پردازد؟

نیاز عاطفی وجود ما این است که احساس با ارزش بودن داشته باشیم. هنگامی که این حس را نداریم، به شدت احساس ما از تعادل، امنیت و رفاه را بر هم می­زند. این نیاز در سطح اولیه، می تواند مانند یک تهدید برای بقای ححس شود.

این امر به ویژه زمانی که فرد مقابل رئیستان است، رخ می دهد. مشکل این است که مسئول افراد دیگر بودن، به ندرت بهترین ها را برای ما به ارمغان می آورد.

لرد اکتون در سال 1887  گفت: “قدرت، تمایل به فساد دارد، و قدرت مطلق کاملا فاسد می­شود.”

در حقیقت زمانی که ما احساس بی ارزشی می­کنیم، ساده ترین راه بازی کردن نقش قربانی است.  نقشی که کششی فریبکارانه برای بازیگر خود ایجاد می کند. سرزنش دیگران به نحوی محافظت  از خویشتن است. هر اشتباهی ، تقصیر ما نیست. با بارگذاری کردن مسئولیت، در کوتاه مدت احساس بهتری داریم.

مشکل قربانی بودن این است که از قدرت صرف نظر می­کنید تا بر موقعیت اثر بگذارید. حقیقت دردناکی که برای افراد به نظر می­رسد، این است که شما در حال تغییر دادن آنها نیستید. تنها کسی که امکان تغییردادن او را دارید، خودتان هستید.

هر یک از ما دارای یک لنز، که از طریق آن جهان را می­بینیم و واقعیت می­نامیم، اما در واقع آن، یک فیلتر انتخابی است. این قدرت را داریم که، به مشاهده جهان از طریق لنزهای دیگر بپردازیم. سه چالش باارزش برای مقابله با احساسات منفی وجود دارد.

استفاده از این لنز نیاز به پرسیدن دو سوال ساده دارد. زمانی که احساس می­کنید با شما بد و ناعادلانه رفتار شده است ،پرسش نخست “حقیقت در این وضعیت چیست؟” پرسش دوم ، “من چه داستانی درباره حقایق به خودم می­گویم؟”

این تمایزات اجازه می­دهد به جای اینکه به سادگی واکنش نشان دهید، بیرون از تجربه خود بایستید،. همچنین این احتمال را ایجاد می­کند که هر داستانی که در حال حاضر برای خود گفته­اید، لزوما تنها راه برای نگاه کردن به وضعیت فعلی شما نیست.

خوش بینی واقع گرایانه، کلمه ای است که توسط روانشناس ساندرا اشنایدر ابداع شده،  به معنی اینکه بدون دیدن حقایق، امیددهنده ترین و نیروبخش ترین داستان را در مورد شرایط پیش آمده به خود بگویید. این در مورد حرکت فراتر از واکنش پیش فرض نسبت به احساس تحت حمله بودن، است. نشان می دهدکه راهی جایگزین برای مشاهده این وضعیت وجود دارد که در نهایت برای شما بهتر باشد. یکی دیگر از راه ­های کشف جایگزین این است که از خود بپرسید “چگونه می توانم در اینجا در بهترین حالت عمل کنم؟”

لنز معکوس. این لنز نیاز به مشاهده جهان از طریق لنز کسی که محرک شما بوده دارد. این به آن معنا نیست که نقطه نظرات خود را به خطر بیندازید، بلکه باید دیدگاه خود را گسترش دهید.

قطعا فردی که به نظر شما سرسخت است، شرایط را متفاوت می­بیند. با لنز معکوس، از خود می­پرسید، ” احساس این فرد چیست و چه چیزهایی باعث این احساس شده است؟” یا: ” مسئولیت من در همه اینها چیست؟”

هنگامی که احساس می­کنید ،یکی از راه های قدرتمند برای اعاده ارزش مورد تهدید قرار گرفته است، پیدا کردن  راهی برای درک دیدگاه شخصی است که به شما احساس بی ارزش بودن داده است. این، همدلی نامیده می شود.

همانطور که این کار را می­کنید، دیگران، تمایل به رفتار بهتری دارند. زمانی که آنها احساس می­کنند دیده می شوند و باارزش هستند.

معمولا در وهله اول ناامنی افراد را وادار به بدرفتاری می­کند.

گاهی اوقات، بدترین ترس در مورد شخص مقابل تبدیل به واقعیت می­شود. او کسی است که به به طور نامعقول حکم می­کند و از دیدگاه خودش نگاه می­کند، که کمکی نمی­کند. شخص دیگری همواره برای کار شما ارزش قایل است.

زمانی که شرایط فعلی بی چون و چرا بد است، لنز طولانی راه و روشی فراهم می­کند که فراتر از حال حاضر، آینده ای بهتر را تصور کنید. با این سوال شروع کنید: “صرف نظر از اینکه من چطور در مورد آنچه در حال حاضر اتفاق می افتد، احساس می­کنم، چگونه می توانم رشد کنم و از این تجربه درس بگیرم؟”

چند بار چیزی که در حال حاضر احساس بدی می­دهد، چند ماه بعد تبدیل به یک چیز بی اهمیت شد، و یا در واقع شما را به یک فرصت مهم و یا یک مسیر جدید مثبت هدایت کرد؟

آخرین رییسم اخراجم کرد. در آن زمان احساس افتضاحی بود، اما همچنین من را تحت فشار قرار داد تا از منطقه راحتی خود خارج شوم، که در آن معلوم شد، من نیاز به رفتن داشتم.

با نگاهی به گذشته، داستانی که به خودم می­گویم این است که به خاطر همه کمبودهای او، من چیزهای زیادی از آن رئیس یاد گرفتم، و همه آنها امروز به دردم خورد تا به خوبی عمل کنم. می توانم از نظرات او درک کنم که، چرا او من را یک کارمند سرسخت و بدون احساس بی ارزشی، می­دانست. مهمتر از همه، اخراج شدن من را وادار به اتخاذ یک تصمیم کرد، پیدا کردن شرکتی که در حال حاضر در آن کار می­کنم. شرکتی که به من شادی بیشتری از هر کار دیگری که تا کنون انجام داده­ام، می بخشد.